“Beni Adınla Çağır” (Call Me By Your Name, 2017, Yön: Luca Guadagnino) izledikten sonra görülmeyen bir pelerin gibi üzerimize dolanan, yıldız tozundan etkisi günlerce devam eden filmlerden biri oldu benim için. Parelel zamanda yaşadığım diğer tesadüf olmayan tesadüflerle de ben değil, bu yazı kendini yazmaya koyuldu.
Bundan dört gün önce, The School of Life İstanbul’da kariyer üzerine vereceğim bir eğitimin* çevirilerini yaptığım bir günün akşamında izledim filmi. Metinde ve alıştırmaların içinde geçen ‘Aile Senaryoları’ için şu sözleri çevirmiştim, “aile beklentileri arka fonda hala işliyor, önem taşıyor ve kariyer seçim sürecimize etki ediyor- bunları biz farkında olmadan yapıyor.” Çevirirken düşündürdü, düşündürürken anımsattı. Beni otuz yıl geriye götürdü. 
Merdivenlerden ışık hızıyla inip, babama ait kutunun kapağını açıp, üniversite son sınıfta onlara sormadan aldığım bazı kararlarla ve yaptığım değişimlerle ilgili anne ve babama gönderdiğim 6 sayfalık mektubu açtırdı. Tam otuz yıl sonra o satırlara göz gezdirdi. O satırlarda, Harbiye’de bir restoranda gitar çalıp şarkı söylemeye başlamış, buradan kazandığı parayla 6 kişilik yurt odasından tek kişilik bir odaya çıkmış, bir taraftan onların sevgi ve onayını kaybetmekten korkan ama bir taraftan maddi manevi her türlü reddi göze almış bir genç kız vardı. Bu satırları postaya verdikten sonraki 24 saatlik şüpheli bekleyişi hala hatırlarım. Bu bağımsız davranışımı ya kendi yörüngelerinden, otoritelerinden sapma olarak değerlendirip rest çekeceklerdi, ya da irademe saygı duyacaklar ve yanımda olmaya karar vereceklerdi. Birincisi değil, ikincisi oldu. Onlara mektupta çizimlerini gönderdiğim tek kişilik odama, evden ayrılmadan dinlemeyi sevdiğim plakları gönderdi babam. Ve hayat böylece devam etti. Şimdi bakıyorum, o zamanların ürkek ama cesur girişimleri, şimdi hala hayatımda devam eden müzik kariyerinin yapı taşları olmaktaymış.
Filmde ise, kendini aşkta, aynı cinsten bir başkasının aşkında bulan genç bir erkeğin öyküsü vardı. Elio ve Oliver birbirilerine kendi isimleriyle seslendiler. Aşkta birbirinin içinde kaybolmanın, bir başkasının ismine teslim olmanın olağanüstü zerafetle işlendiği bir filmdi. Filmin içindeki kahramanlardan bir başka ikisi de, aşkın içinde kendi kimlik keşfinde olan 17 yaşındaki Elio’nun coşkusunun, kafa karışıklığının, acısının yanında olan anne babasıydı. Geçmişten yakaladığım, izledikten sonra mektupa koşturan, kendi çocuklarım için olmak istediğim, her koşulda önündeki varlığın kendi yaşamı ve yaşam iradesi önünde saygıyla eğilen ve sevgiyle sarılan bir anne baba olmanın en güzel örneklerinden biriydi. Dayanamadım, babanın oğluyla yaptığı konuşmayı kağıda döktüm. Baba, Elio’nun kendisine açmadığı gerçeğini bildiğini ve onun yanında olduğunu hatırlamak isteyen şu sözleri söylüyordu.
“ -Hiç beklemediğimiz anda, doğa ana bir katakulli çevirip en zayıf noktamızı bulur. Sadece… yanında olduğumu hatırla. Şu anda hiçbir şey hissetmiyor olabilirsin. Belki hiç bir zaman bir şey hissetmek istemeyeceksin. Bu konuları benimle konuşmak istemiyor olabilirsin ama… önceden açıkça hissettiğin şeyi yeniden hisset. Bak, güzel bir arkadaşlık kurdunuz. Belki arkadaşlıktan da öteydi. Ve ben size imreniyorum. Benim yerimdeki çoğu ebeveyn tüm bunların unutulup gitmesini ister. Oğullarının bundan kurtulması için dua eder ama.. ben o ebeveynlerden değilim. Yaralarımız hızla iyileşsin diye kendimizi hırpalayıp dururuz. Otuz yaşına geldiğimizde de çökmüş oluruz. Ve her yeni biriyle her başlangıcımızda sunacağımız daha az şeyimiz kalır. Ama kendini bir şey hissetmemek için zorlamak ya da hiçbir şey hissetmemek… ne büyük kayıp olur. Yersiz mi konuştum?
_ … (Elio, hayır anlamında başını sallar)
_ O halde bir şey daha söyleyeceğim. Şüpheleri gidermiş olur. Yaklaşmış olsam da asla sizin gibi bir şey yaşayamadım. Bir şey beni hep tuttu. Ya da engel oldu. Hayatını nasıl yaşadığın seni ilgilendirir. Sakın bunu unutma. Kalbimiz ve bedenimiz bizlere bir kereye mahsus verilmiştir. Sonra bir de bakarsın kalbin yorgun düşmüş. Bedenin de kimsenin bakmayacağı bir hale gelmiş. Yanına yaklaşmak istenilmesi şöyle dursun. Şu anda kederlisin. Acı çekiyorsun. Bunu yok etme. Aldığın keyfi de öyle.”
Ve bu bir dizi yaşantı, dün akşam bir başka çekim gücüyle gittiğim Arbil Celen Yunca’nın “Döngünün Gücü Masalı” ile tamamlandı. İyi ki gittim ve Arbil’i yakından tanıdım. Dün akşamdan bende kalan şarkılar, masal kahramanları, anlaşmalar hala işlemekte… Bu masalların içinde bir yerde bir baba ve bir kızın arasında, henüz kızının iradesine hakkını teslim etmemiş bir üst irade ve bu yüzden serbest kalamamış bir sevgi vardı. Bu yüzden acı çeken ve acısı kalp atışına dokunan bir baba vardı.
Beni Adınla Çağır… Babama mektup… Aile Senaryoları… Döngünün Gücü Masalı
Dört gün içinde bu dörtlünün buluşması bir tesadüf mü? Hayır, demek yerine, ‘tesadüf’ için Ömer Faruk’un “Yarabıçak” kitabından bir alıntıyı (s. 207) paylaşayım ve bunlar son sözler olsun. 2018’in iradeye ve özgürlüklere saygı duyabildiğimiz ve bunu sevgiyle yapabildiğimiz bir yıl olabilmesi dileğiyle…
“Göçebe düşünceyi benimseyenler tıpkı okyanusa akan ırmak gibi durmaz, dolaşır, atlar, deler ve hep akar; onu bağlamaya çalışan kod’lara aldırış etmez, hayatın tüm veçhelerine kendini açar, hiçbir sınır onu durdurmaz… Onlar için “tesadüf” uzak bir olasılık olmaktan çıkar, mümkün olana dönüşür; hayatın “tesadüf” çağrısı duyulabilir, görülebilir, dokunulabilir, koklanabilir, tadılabilir hale gelir. “Tesadüf” hayatın sana hazırladığı sürprizdir, yaşadığını gösteren çığlıktır!”
***
* “Kariyer Potansiyelimizi Nasıl Belirleriz?” Alain de Button tarafından hazırlanmış ve The School of Life İstanbul bünyesinde verilen bir atölye çalışması. İlk eğitim tarihi 28 Şubat 2018. Hakkında daha fazla bilgi için; https://www.theschooloflife.com/istanbul/program/herey/kariyer-potansiyelimizi-nasil-belirleriz/√
KUMRU POSTASI 