Neden dinleyemedik, belki hala dinleyemiyoruz müziği?
Bilmem böyle hissedenler benimle aynı düşünceleri paylaşır mı?
Müzik bir alan açar her dinlediğimizde.
Duyduğumuz, canlanır müzikle.
Ve tüm beynimize, her hücremize nüfuz ederken, biz o şarkılık sürede,
sözlerde geçen hikayeyle bir oluruz.
Kendimizle her şey arasına örülü ağı çözer dışarı uzanırız, dokunuruz.
Bir başka hikayeye konuk olur, bununla kalmaz, yaşayanı oluruz.
Bazen müzikle dokunduğumuz geçmişimizden anlar, anılardır.
Zihne, söze dökülmeyen, kıyıda köşede kalmış parçalardır.
Onlar canlanır.
Yaşadığımız bir yas varsa, ya da paylaştığımız büyük bir acı,
neşeli ezgilerde, cıvıl cıvıl bir yerlerde de olmak istemeyiz.
Bu ilgisiz gelir, kopuk hissettirir, anlamamak, anlaşılmamakla eş değerdir.
İstediğimiz burada, yasın sükunetinde kalmaktır.
Sükunet, inkar değildir.
Yeni gerçeğimiz için hazır olana dek, yeni bir gözle görene dek ihtiyaç duyduğumuz “es”tir.
Yeni bir güne hazırlayan uyku gibi, yağmadan önce buharlaşan, görünmez olan su gibi.
Bir süre görülmemek, duyulmamaktır. Belki yok olup her şeye karışmaktır.
Bağı hissetmek, yanında olmak, bir oluştan dem almaktır.
Ta ki hazır hissedinceye dek. Kalben, bedenen, en son zihnen.
Hazır hissettiğimizde, müzik yine çalacak, istediğimiz kadar derine nüfuz edecek, duymak istediğimiz hikayeyle buluşturacak, sesle birlikte yaşam yine içimize dolacaktır.
Hep müzikle, evrenin müziğiyle kalalım!
Alışkanlıklarımız, önceliklerimiz değişmeye başladı. Kaygılarımız ortak, korkularımız var ve güçlü. Aynı zamanda kendimizi hiç beklemediğimiz alanlarda geliştirmeye başladık. Sevgiyi daha uzaktan ama yürekten duyar olduk. Yavaşladık, aldığımız nefesi fark ediyor, soluğa şükrediyoruz. Kulaklarımızda daha fazla kuş sesi. Hava daha temiz. Belli ki doğa mutlu. Gözle görülmez bir viral zekanın önünde din, dil, yaş fark etmeden başını önüne eğdi dünyanın efendisi sanrısında olan yağmacı, tüketici bir tür – insanoğlu.
Ben de sinek kuşu Kolibri’nin yaptığı gibi, “Elimden gelenin en iyisini yapıyorum” ve müziğin alan açan, birleştiren, harekete geçiren gücüne inancım, Greta ve Gelecek İçin Cumalar’ın müthiş gençlerinden ilhamla ortaya çıkmış ve yine onlar tarafından Türkçe ve İngilizce olarak iki dilde söylenmiş bu şarkıyı sizlerle heyecanla paylaşıyorum. Dünya Evim ve Yanıyorsa. 24 Mart’ta ilk kez Açık Radyo (94.9)da, 27 Mart’ta tüm dijital platformlarda.
Fridays For Future Turkiye, Atlas Sarrafoğlu‘nun çağrısıyla ilk kez Bebek Parkı’nda bir araya gelmişti. Başlangıç için çok güzel bir kalabalıktı. Şarkı güncesi olması için henüz erken ama ilham nedeni olarak bu günü hatırlamam gerekir.
Dünyada ve Türkiye’de Fridays for Future Turkey ve Sıfır Gelecek organizasyonuyla yapılacak 20 Eylül İklim Grevi yaklaşıyordu. Dodo’nun şarkısını İklim Grevi günü tamamlamış olmak istiyordum. Sözler yine gençlerden gelmeliydi. FFF gençlerin sosyal iletişim platformlarındaki sözlerinden, iklim krizi ile ilgili bilinmesi gereken gerçekleri manifesto olarak yayımlayan Yokoluş İsyanı açıklamalarını esas alarak şarkı sözlerinin tamamını rap formunda bir araya getirdim. 20 Eylül İklim Grevi’nde, Moda Yoğurtçu Parkı’nda, Fridays For Future Turkey gençleri ile birlikte şarkıyı ilk defa söyledik.
İklim Grevinde Fridays For Future Turkey gençlerinden Selin Gören’in sinekkuşu hikayesini dinlemiştim. Bu çok küçük, sembolik ve ilham veren bir hikayeydi. Selin’e, şarkının Dodo kuşlu nakarat bölümünü, Sinek kuşuna uyarlamayı teklif ettim. Şarkının iki versiyonu olabilirdi. Dodo kuş yine Ayvalık çocuklarıyla tamamlanabilirdi. Fridays for Future sözlerinin de sinek kuşu Kolibri ile yola devam etmesi anlamlı olacaktı.
Şarkının melodik bölümleri için FFF gönüllülerinin yanı sıra, birkaç iyi sese daha ihtiyaç duyuyordum. Açı Okulları müzik bölümü koordinatörü sevgili arkadaşım Neşe Türkeş’e danışmamla birlikte birbirinden yetenekli üç liseli gençle tanıştım. Lara, Derya ve Rhea. Ve hemen ardından iletişime geçtiğim Alvi. Şarkıyı ve arkasındaki hikayeyi onlara anlattım, içinde yer almayı onlar da istediler.
Şarkının İngilizce versiyonunun olmasını çok önemsiyordum. Bu konuda da Amerika’da yaşayan 14 yaşındaki çok yetenekli bir genç, Kayra Bahar Serpengüzel aramıza katıldı ve sözlere sihirli dokunuşunu yaptı. Sihirli diyorum çünkü, Kayra Bahar sözleri çevirmekle kalmadı, adeta değiştirmeden ve kendinden kaynaklı bir güzellikte yeniden yazdı: Earth is My Home, It’s Calling
Banu Kanıbelli, Selin Gören, Atlas Sarrafoğlu, Ege Edman, Ece Doğa Bayraktar, Yağmur Ocak, Deniz Çevikus, Özge Korkmaz
Şarkıyı, İngilizce versiyonuyla paralel tutmaya da dikkat ederek 7 ana vokale paylaştırdım. Stüdyoya gelen herkesin, finalde iyi bir iş olmasından ödün vermeden, şarkıda yer almasına, bir izi olmasına gayret ettim. Mix-mastering ve şarkının son hali, yine Tuna’nın ellerinden çıktı. Ada Müzik’e göndermeye artık hazırdık. Şarkımız Ada Müzik’in vazgeçilmez emekçileri Gül Yalçın ve Sevgi Yücel’e, tasarımı Ragıp İncesağır’ın ellerine emanetti artık.
İnsan neyle yaşar diye sorup, yanıtı sevgide gören ve gösteren bir filmin müziklerini yapmaktan büyük keyif aldım. “5 Silahşörler” Serdar Pehlivanoğlu’nun yazıp yönettiği bir hikayede, çok eski dostum Ülkü Uzun’un prodüktörlüğünde bağımsız bir film olarak sinema arşivinde yerini aldı. Ancak henüz izleyicisiyle buluşamadı. Bağımsız bir filmin, çok küçük bütçelerle ve büyük gönüllülükle meydana gelip izleyiciyle buluşmasının çeşitli nedenlerle erteleniyor olması gerçekten düşündürücü. Bu durumda, müzik filmden önce yola çıkıp seyirciye filmin hikayesinin ve muhteşem oyunculuklarla işlenmiş karakterlerinin ortak duygusunu taşımış oluyor. Ve umuyorum en kısa zamanda gösterime girdiğinde kendini tamamlamış olacak. Burada şarkıların kendilerinden ilham aldığı usta oyuncular Mine Çerçi, Arif Pişkin, Cüneyt Yalaz, Mustafa Turan, Ladin Avşar, Levent Sönmez’in kulaklarını filmin içinden en güzel duygularla birlikte çınlatıyorum.
Yetenekli ve azimli müzik ortağım Emir Özgören ile çalışmış olmak en büyük ayrıcalıklarımdan biri oldu. Emir düzenlemeleri, kayıtları, mix ve mastering’leri yaptı. Yılların dostu Muammer Ketencoğlu akordeonuyla temaların her birini kendince ve olağanüstü güzellikte çeşitlendirdi. Seda Subaşı, Riccardo Marenghi, Barış Doğukan Yazıcı, Beste Su Bayramoğlu, Ozan Kemaloğlu enstrümanlarıyla şarkılara ruh kattı. Tuna Erlat, Kahpe Felek’i remixle uçurdu. Bu süre zarfında film müziklerine yorumlarıyla, önerileriyle bizi zenginleştiren Avi Medina’yı da sevgiyle anıyorum.
görürdünüz. Ve Rodriguez’in ‘Cold Fact’ albümünü de görürdünüz. Bize göre, tüm zamanların en ünlü albümlerinden biriydi. İçerdiği mesaj şuydu: “Mevcut düzene karşı ol”. Bir şarkının adı, “Anti-Establisment Blues” (“Anti-Düzen Blues”) idi. Biz düzene karşı olmanın ne demek olduğunu bile bilmiyorduk, ta ki Rodriguez’in şarkılarını pikaba koyup dinleyene kadar. Ve gördük ki, toplumuna karşı çıkman normaldi, toplumuna kızgın olman da normaldi. Çünkü biz ırkçılığın son bulması çabasına karşı her türlü önlemin alındığı bir toplumda yaşıyorduk. Bu albüm bir şekilde bu yarayı içinde barındırıyordu. Şarkının sözleri biz bastırılmış insanları özgür bırakıyordu. Her devrim bir şarkıya ihtiyaç duyar. Ve Güney Afrika’da ‘Cold Fact’ insanlara akıllarını özgür bırakma ve farklı düşünmeye başlamaları iznini veren albümdü.”
“Geri dönüp baktığınızda ırkçılığın tam ortasındaydık, ırkçılığın doruğundaydık. Güney Afrika dünyadaki birçok ülkenin yaptırımları altındaydı. Güney Afrikalı müzisyenler deniz aşırı ülkelerde konser veremiyordu. Yabancı oyuncuların Güney Afrika’yı ziyaret etmesi yasaktı. Güney Afrika ve dünyanın geri kalanı arasında tam bir kapalı kapılar durumu vardı. Dünyadaki ülkeler Apartheid* hükümeti hakkında korkunç şeyler söylüyorlardı ancak
bundan bizim haberimiz yoktu çünkü haberler devletin kontrolündeydi. Nüfusun çoğu tecrid edildi. Şehirlerde alım satım yapılması yasaklandı. Nazi Almanyasında olanların aynısı yaşanıyordu. Nazi Almanyasının yan ürünü gibiydik. Ancak bir gazete bunu yayınladığında hakkında direkt dava açılıyordu. İşte bu yüzden, Güney Afrika dünyada parya damgası yedi. Kültürel boykotlar vardı, sportif boykotlar vardı. Soyutlanmış bir toplumdu, herşeyden mahrumduk. Irkçılığın yanlış olduğunu hepimiz biliyorduk. Ancak Güney Afrika’da yaşadığımızdan beyaz biri olarak
yapabileceğimiz çok fazla bir şey yoktu. Çünkü hükümet çok otoriterdi. Daha geniş bir çerçevede askeri bir devlete dönmüştük. Irkçılık aleyhi konuşma yaparsan, üç yıllığına hapishaneye atıyorlardı. Mücadelenin içinde oldukça fazla sayıda beyaz olsa da, çoğunluğu oluşturmuyorlardı. Takip ediliyordunuz. Ajanlar vardı. Korkunç bir ortam vardı ve korkuyordunuz. Ancak Güney Afrikalıların arasından bir grup müzisyen, söz yazarı ortaya çıktı. Ve onlar için Rodriguez’i dinlemek, tıpkı bir sesin
onlara “Çocuklar, bir çıkış yolu var.” demesi gibiydi. Bir çıkış yolu var. “Müzik yazabilirsiniz. Söz yazabilirsiniz. Görsel kullanabilirsiniz. Şarkı söyleyebilirsiniz. Ve ırkçılığa ilk muhalefet Afrikalıların içinden geldi. Bunlar genç Afrikalı çocuklardı. Ve Rodriguez’den ilham aldıklarını söylüyorlardı. Afrika müzik devriminin ikonu olarak lanse edilen bu çocukların hepsi size ‘Rodriguez bizim adamımız.’ derlerdi. Ve Irkçılığa karşı söylenen Afrikalı sanatçılara ‘Voelvry’ adını verdik.”
“Konserde, bütün insanlar ona bakarken şaşırıp kalır sanmıştım. Oysa tam tersi oldu. Gördüğüm sonsuz huzurdu. Yüzünde sonsuz sükunet vardı. Bütünüyle. Sanki o şeye, o yere gelmiş ve tüm hayatını bulmaya çalışıyordu. Yuva, kabuldür. Dünyanın diğer tarafında bir yerlerde yaşayan bir adam var… ve neredeyse yuvasını bulmuş gibiydi.”
“Hepimiz için hayat çok fazla değişti. Bir kişi hariç, o da Rodriguez. Yaşadığı hayat ve yaptıklarıyla bize çok net bir şekilde gösterdi ki, seçim yapabilirsin. Çok ızdırap çekti, can çekişti, karmaşa ve acıyla uğraştı ve bunları alıp çok güzel bir şeye dönüştürdü. İpek kurdu 
“Sanırım herşey gerçekten tek bir seçime indirgenebilir. Ya yaşamakla meşgul olacaksın, ya da ölmekle.
“Korku insanı tutsak eder. Umut ise özgürleştirir.”
Ayvalık’ın 17 farklı ilköğretim okulundan, 17 mahalleden geliyor çocuklar. Bu sayı, projenin şehir merkezinin dışındaki köyleri de kapsaması anlamına geliyor. Bu dağılım da, ayrışmış sosyal yapılar içinde, birbirleriyle yan yana gelmeyecek çocukların yan yana durması ve herkesin müzikte eşitlenip ortak bir uğraşta bulunması ve uyum içinde güzel bir şey üretmesi anlamını taşıyor. Benim şahit olduğum bütünlük işte böyle bir şeydi ve sanırım bu tatlı virüsü benzersiz kılan en önemli özellikti. Bu kadar homojen olmayan bir yapı içinde bütün olmak! Bunun kolay oluşmadığını söylüyor projenin gönüllü koordinatörü Gül. “Kürt, boşnak, roman, yörük, adalı, zengin, fakir, şehirden, kırsaldan gelen çocukların, önyargıları yıkıp beraberliği öğrenmesi için bir yıla yakın bir süreç gerekti. Tanıdıkça birbirlerini kabul edip en temel müşterekte birleştiler: insan olarak var olmak. Bu müziğin barıştırıcı ve birleştirici gücü ile mümkün oldu!”
Şimdiye kadar 16 performansları oldu Zeytin Çekirdekleri’nin. 4-6 haftada bir performans yapmaya çalışıyorlar. Sadece müzik değil, resimleriyle, danslarıyla da varlık gösteriyorlar. Hatta artık turneye de çıkmaya başladılar. 1 Haziran, Boğaziçi Mezunlar Koro’sunun “Minik Elli Koca Yürekli” şarkılar konserine onlar da katılacaklar. İşte orada, ben de çekirdeklerle “Dostum Ol” u söyleyeceğim.
KUMRU POSTASI 