Ağaçların sadık selamcısı
Avucunda evine götürüp yetiştirdiği filizlerin
şefkatli bakıcısı
Hirayama- “Huzurlu Dağ”
Demek ki, huzurla uyanış ve
gökyüzüne her sabah bir tebessümle bakabilmek
şeylerden, yerlerden bağımsız
“Şimdi, şimdide.”
Huzur, talep etmemekte, beklememekte
Kendi yarattığın mükemmel düzen
Günlük işlerinin sırası ve sadeliği
Beklentin sadece temizlediğin klozetin santiminde
Ve dışındaki güzelliğin kendisinde,
yaprakların duvara yansıyan gölgesi mesela,
beklenmedik, her an dikkatini çekebilme özgürlüğünde
*
Geceleri çevrilen kitabın sayfası,
Yeni gününün yoluna eşlik eden şarkı da
huzurunun parçası
Müziğin sözü ya da sözün arası da,
bir anda ve herhangi bir yerde olmaktı belki bir anlamda
Hep uzaklara bakışın da
Geçmişin, değiştiremediklerin ve artık hayatına dahil etmek istemediklerin
Çoğu reddedişin, aza gidişin
Geride bırakışın, vazgeçişin kararlı
Yine de
Geride bıraktıklarının gözlerini yaşartması,
Tebessümün teslim olmayışı
Büyük ihtimalle acının doğurduğu bir dağın sonsuz sükuneti
Çektiğin fotoğraflar, kusursuz arşivi,
ağacın altındaki huzuru sabitlemek miydi
Ki o imkansız… ama zaten sanat bu değil mi?
Olmayanı oldurmanın bin bir hali
*
Peki sık sık kadraja giren çeken ‘skytree’?
Şehirler, ağaçların yerini alan ışıklı yükselenler
Akçaağaçlara tepeden bakan ışıklı kule
Şehirdeki hayatın huzuruna dair ne söylüyordu
*
Ağaca sarılan adam, yanından geçenin deli dediği,
Ahtapot zihinden özgür, 3 yaşındaki bir çocuk gibi
Ağacın yanı başını kendine mesken edinmişti.
Bir başka ağaçdaş…
Filmi izlediyip de bunları yazdıktan 1 hafta sonra şehre karıştığımda,
bir genel tuvaletin önünden geçerken
şu da aklıma geldi;
acaba tuvaletin her santimetrekaresinde temizlediği,
geçmişinde arınmak istediği o kirler,
kirlerin içindeki izler miydi?
*
İzlediğimden günden beri, film hala parçaları arasında bırakılmış o boşluklarda işlemeye devam ediyor. Sona ermiyor. Karakterin ismi Hirayama’nın anlamı “Huzurlu Dağ”, bunu araştırmazsak bilmiyoruz. Ama parçalardan biri de o.
İzlenimlerimi yıllar sonra yazdım “Film Kapanı”na. Parçalar arasında gezinirken döşediğim taşlar üzerine.
Çoğu kişisel olabilir ama zaten bence bu filme özel olan buydu. Film huzurun penceresinden ve Hirayama’nın gözlerinden şimdiye bakıyordu. İzlemiş kiminle konuşursam, boşluklar başka başka dolmuştu. Bu da ustayı usta kılan olsa gerek.
Filmle için gezinirken, resmi web sitesine de uğradım, ve orada başka bir hoşlukla karşılaştım! Bu da gidene sürpriz kalsın https://www.perfectdays-movie.jp/en/
Alışkanlıklarımız, önceliklerimiz değişmeye başladı. Kaygılarımız ortak, korkularımız var ve güçlü. Aynı zamanda kendimizi hiç beklemediğimiz alanlarda geliştirmeye başladık. Sevgiyi daha uzaktan ama yürekten duyar olduk. Yavaşladık, aldığımız nefesi fark ediyor, soluğa şükrediyoruz. Kulaklarımızda daha fazla kuş sesi. Hava daha temiz. Belli ki doğa mutlu. Gözle görülmez bir viral zekanın önünde din, dil, yaş fark etmeden başını önüne eğdi dünyanın efendisi sanrısında olan yağmacı, tüketici bir tür – insanoğlu.
Ben de sinek kuşu Kolibri’nin yaptığı gibi, “Elimden gelenin en iyisini yapıyorum” ve müziğin alan açan, birleştiren, harekete geçiren gücüne inancım, Greta ve Gelecek İçin Cumalar’ın müthiş gençlerinden ilhamla ortaya çıkmış ve yine onlar tarafından Türkçe ve İngilizce olarak iki dilde söylenmiş bu şarkıyı sizlerle heyecanla paylaşıyorum. Dünya Evim ve Yanıyorsa. 24 Mart’ta ilk kez Açık Radyo (94.9)da, 27 Mart’ta tüm dijital platformlarda.
Fridays For Future Turkiye, Atlas Sarrafoğlu‘nun çağrısıyla ilk kez Bebek Parkı’nda bir araya gelmişti. Başlangıç için çok güzel bir kalabalıktı. Şarkı güncesi olması için henüz erken ama ilham nedeni olarak bu günü hatırlamam gerekir.
Dünyada ve Türkiye’de Fridays for Future Turkey ve Sıfır Gelecek organizasyonuyla yapılacak 20 Eylül İklim Grevi yaklaşıyordu. Dodo’nun şarkısını İklim Grevi günü tamamlamış olmak istiyordum. Sözler yine gençlerden gelmeliydi. FFF gençlerin sosyal iletişim platformlarındaki sözlerinden, iklim krizi ile ilgili bilinmesi gereken gerçekleri manifesto olarak yayımlayan Yokoluş İsyanı açıklamalarını esas alarak şarkı sözlerinin tamamını rap formunda bir araya getirdim. 20 Eylül İklim Grevi’nde, Moda Yoğurtçu Parkı’nda, Fridays For Future Turkey gençleri ile birlikte şarkıyı ilk defa söyledik.
İklim Grevinde Fridays For Future Turkey gençlerinden Selin Gören’in sinekkuşu hikayesini dinlemiştim. Bu çok küçük, sembolik ve ilham veren bir hikayeydi. Selin’e, şarkının Dodo kuşlu nakarat bölümünü, Sinek kuşuna uyarlamayı teklif ettim. Şarkının iki versiyonu olabilirdi. Dodo kuş yine Ayvalık çocuklarıyla tamamlanabilirdi. Fridays for Future sözlerinin de sinek kuşu Kolibri ile yola devam etmesi anlamlı olacaktı.
Şarkının melodik bölümleri için FFF gönüllülerinin yanı sıra, birkaç iyi sese daha ihtiyaç duyuyordum. Açı Okulları müzik bölümü koordinatörü sevgili arkadaşım Neşe Türkeş’e danışmamla birlikte birbirinden yetenekli üç liseli gençle tanıştım. Lara, Derya ve Rhea. Ve hemen ardından iletişime geçtiğim Alvi. Şarkıyı ve arkasındaki hikayeyi onlara anlattım, içinde yer almayı onlar da istediler.
Şarkının İngilizce versiyonunun olmasını çok önemsiyordum. Bu konuda da Amerika’da yaşayan 14 yaşındaki çok yetenekli bir genç, Kayra Bahar Serpengüzel aramıza katıldı ve sözlere sihirli dokunuşunu yaptı. Sihirli diyorum çünkü, Kayra Bahar sözleri çevirmekle kalmadı, adeta değiştirmeden ve kendinden kaynaklı bir güzellikte yeniden yazdı: Earth is My Home, It’s Calling
Banu Kanıbelli, Selin Gören, Atlas Sarrafoğlu, Ege Edman, Ece Doğa Bayraktar, Yağmur Ocak, Deniz Çevikus, Özge Korkmaz
Şarkıyı, İngilizce versiyonuyla paralel tutmaya da dikkat ederek 7 ana vokale paylaştırdım. Stüdyoya gelen herkesin, finalde iyi bir iş olmasından ödün vermeden, şarkıda yer almasına, bir izi olmasına gayret ettim. Mix-mastering ve şarkının son hali, yine Tuna’nın ellerinden çıktı. Ada Müzik’e göndermeye artık hazırdık. Şarkımız Ada Müzik’in vazgeçilmez emekçileri Gül Yalçın ve Sevgi Yücel’e, tasarımı Ragıp İncesağır’ın ellerine emanetti artık.
İnsan neyle yaşar diye sorup, yanıtı sevgide gören ve gösteren bir filmin müziklerini yapmaktan büyük keyif aldım. “5 Silahşörler” Serdar Pehlivanoğlu’nun yazıp yönettiği bir hikayede, çok eski dostum Ülkü Uzun’un prodüktörlüğünde bağımsız bir film olarak sinema arşivinde yerini aldı. Ancak henüz izleyicisiyle buluşamadı. Bağımsız bir filmin, çok küçük bütçelerle ve büyük gönüllülükle meydana gelip izleyiciyle buluşmasının çeşitli nedenlerle erteleniyor olması gerçekten düşündürücü. Bu durumda, müzik filmden önce yola çıkıp seyirciye filmin hikayesinin ve muhteşem oyunculuklarla işlenmiş karakterlerinin ortak duygusunu taşımış oluyor. Ve umuyorum en kısa zamanda gösterime girdiğinde kendini tamamlamış olacak. Burada şarkıların kendilerinden ilham aldığı usta oyuncular Mine Çerçi, Arif Pişkin, Cüneyt Yalaz, Mustafa Turan, Ladin Avşar, Levent Sönmez’in kulaklarını filmin içinden en güzel duygularla birlikte çınlatıyorum.
Yetenekli ve azimli müzik ortağım Emir Özgören ile çalışmış olmak en büyük ayrıcalıklarımdan biri oldu. Emir düzenlemeleri, kayıtları, mix ve mastering’leri yaptı. Yılların dostu Muammer Ketencoğlu akordeonuyla temaların her birini kendince ve olağanüstü güzellikte çeşitlendirdi. Seda Subaşı, Riccardo Marenghi, Barış Doğukan Yazıcı, Beste Su Bayramoğlu, Ozan Kemaloğlu enstrümanlarıyla şarkılara ruh kattı. Tuna Erlat, Kahpe Felek’i remixle uçurdu. Bu süre zarfında film müziklerine yorumlarıyla, önerileriyle bizi zenginleştiren Avi Medina’yı da sevgiyle anıyorum.
Dünyanın bir başka coğrafyasında ise ilgiyle takip ettiğim 15 yaşındaki aktivist Greta Thunberg İsveç parlementosu önünde Küresel İklim değişikliğine karşı başlattığı Cuma protestoları ile konuşuluyordu. Polonya’daki iklim zirvesinde politikacı büyüklerine dersini vermişti. Dünya üzerinde binlerce genç bu harekete katılmıştı. Gençler görüyordu, gösteriyordu.
Tıpkı benim “danışmanlık yaptığım” gençlerin bana gösterdiği gibi. Ayşe ve annesi veganlık hakkında sorularımı yanıtladılar, bilgilerini paylaştılar. İki belgeselden bahsettiler. “Cowspiricy” , “What the Health”. Hemen izledim. Ve küresel iklim değişikliğinin hiç bahsi geçmeyen en önemli nedeninin hayvansal gıda sektörü kaynaklı olduğunu öğrendim. Bu bilginin nasıl olur da üstü kapalı bir anlaşmışlıkla gizlendiğini öğrenmek çok çarpıcıydı.
Artık seçenek yoktu. Bilgi ve tesadüflerin birikimi, yargılarımın (ya da cehaletimin diyelim), konfor ve iştahımın karşısında ilk defa baskın gelmişti. Bu dünyaya bir şekilde gelmiştik ve muhtemelen uzunca bir süre bu hepimizin ortak yazgısıydı. Ama ben artık 2019’a nasıl girmek ve bu dünyadan nasıl ayrılmak istediğimi biliyordum. Bu kendime yeni yıl hediyem oldu. Bu blog yazısını da hem sözümde durmayı kendime gelecekte hatırlatmak, hem de öğrendiklerimi paylaşmak için yazıyorum.
Merdivenlerden ışık hızıyla inip, babama ait kutunun kapağını açıp, üniversite son sınıfta onlara sormadan aldığım bazı kararlarla ve yaptığım değişimlerle ilgili anne ve babama gönderdiğim 6 sayfalık mektubu açtırdı. Tam otuz yıl sonra o satırlara göz gezdirdi. O satırlarda, Harbiye’de bir restoranda gitar çalıp şarkı söylemeye başlamış, buradan kazandığı parayla 6 kişilik yurt odasından tek kişilik bir odaya çıkmış, bir taraftan onların sevgi ve onayını kaybetmekten korkan ama bir taraftan maddi manevi her türlü reddi göze almış bir genç kız vardı. Bu satırları postaya verdikten sonraki 24 saatlik şüpheli bekleyişi hala hatırlarım. Bu bağımsız davranışımı ya kendi yörüngelerinden, otoritelerinden sapma olarak değerlendirip rest çekeceklerdi, ya da irademe saygı duyacaklar ve yanımda olmaya karar vereceklerdi. Birincisi değil, ikincisi oldu. Onlara mektupta çizimlerini gönderdiğim tek kişilik odama, evden ayrılmadan dinlemeyi sevdiğim plakları gönderdi babam. Ve hayat böylece devam etti. Şimdi bakıyorum, o zamanların ürkek ama cesur girişimleri, şimdi hala hayatımda devam eden müzik kariyerinin yapı taşları olmaktaymış.
“ -Hiç beklemediğimiz anda, doğa ana bir katakulli çevirip en zayıf noktamızı bulur. Sadece… yanında olduğumu hatırla. Şu anda hiçbir şey hissetmiyor olabilirsin. Belki hiç bir zaman bir şey hissetmek istemeyeceksin. Bu konuları benimle konuşmak istemiyor olabilirsin ama… önceden açıkça hissettiğin şeyi yeniden hisset. Bak, güzel bir arkadaşlık kurdunuz. Belki arkadaşlıktan da öteydi. Ve ben size imreniyorum. Benim yerimdeki çoğu ebeveyn tüm bunların unutulup gitmesini ister. Oğullarının bundan kurtulması için dua eder ama.. ben o ebeveynlerden değilim. Yaralarımız hızla iyileşsin diye kendimizi hırpalayıp dururuz. Otuz yaşına geldiğimizde de çökmüş oluruz. Ve her yeni biriyle her başlangıcımızda sunacağımız daha az şeyimiz kalır. Ama kendini bir şey hissetmemek için zorlamak ya da hiçbir şey hissetmemek… ne büyük kayıp olur. Yersiz mi konuştum?
_ O halde bir şey daha söyleyeceğim. Şüpheleri gidermiş olur. Yaklaşmış olsam da asla sizin gibi bir şey yaşayamadım. Bir şey beni hep tuttu. Ya da engel oldu. Hayatını nasıl yaşadığın seni ilgilendirir. Sakın bunu unutma. Kalbimiz ve bedenimiz bizlere bir kereye mahsus verilmiştir. Sonra bir de bakarsın kalbin yorgun düşmüş. Bedenin de kimsenin bakmayacağı bir hale gelmiş. Yanına yaklaşmak istenilmesi şöyle dursun. Şu anda kederlisin. Acı çekiyorsun. Bunu yok etme. Aldığın keyfi de öyle.” 
Ve bu bir dizi yaşantı, dün akşam bir başka çekim gücüyle gittiğim Arbil Celen Yunca’nın “Döngünün Gücü Masalı” ile tamamlandı. İyi ki gittim ve Arbil’i yakından tanıdım. Dün akşamdan bende kalan şarkılar, masal kahramanları, anlaşmalar hala işlemekte… Bu masalların içinde bir yerde bir baba ve bir kızın arasında, henüz kızının iradesine hakkını teslim etmemiş bir üst irade ve bu yüzden serbest kalamamış bir sevgi vardı. Bu yüzden acı çeken ve acısı kalp atışına dokunan bir baba vardı.
yürüyen, hem de oradan bakan oldum ve şunu düşündüm: Bu insanlar ve hepimiz yıllardır giderek artan bir şiddette üzerimize çöken bir karabasanın ağırlığı altında, ‘nasıl olsa hiç bir yerimi hareket ettireme-yeceğim’ diyerek, hareket etmeyi istemekten bile vazgeçmiştik. Öğrenilmiş çaresizliğimiz, kabullen-diğimiz gerçeğimiz olmuştu. Ve evet biz bu insanların evinin önünden değil, kalplerinin içinden geçiyorduk. Gerçektik. Binlerce kişinin bedeninde somutlaşmış, yürüyüşe geçmiş ve dile gelen bir adalet talebiydik. İhtiyacı olanın, umut etmeye özlem duyanın içinden geçiyorduk. Bir tür şifaydı bu. Şifa verirken şifalanıyorduk. Çoluğu çocuğu, genci yaşlısı çoktandır kapalı duran pencere kepenklerini açmış, içeri giren güneşin tadını çıkarıyordu. Işıkla kamaşan gözler ışıl ışıl, mutluluktan yaşlıydı.
Yürüyüşün coşkusu içinde düşünmek kolay değil. Ancak yürüyüşün ardından, tanıklığın coşkusunu içinizde hala hissederken düşünmeye kaldığınız yerden, yürüyüşten zihninizde kalanlarla devam ediyorsunuz. Neydi bu kadar güzel olan?
KUMRU POSTASI 